Perspectief van een Marathonloper

Door: Martine
Km 0: Op weg naar het startvak. Een grote onrustige mensenmassa. Ik twijfel of ik toch nog zal starten in ‘wave 3’. Dan kan ik in ieder geval de eerste kilometers met mijn loopmaatjes oplopen. Die loopmaatjes waar ik de afgelopen maanden kilometer na kilometer de regio heb doorkruist. Als een mak stuk vee laat ik mij het tweede startvak indrijven. Die keuze is in ieder geval alvast voor mij gemaakt. In het startvak staar ik geconcentreerd naar de schoenen van mijn medelopers. Zes weken geleden heb ik nog nieuwe gekocht; zouden ze goed ingelopen zijn of had ik toch op mijn oude moeten gaan. Dan klinkt het startschot en komt de enorme massa langzaam in beweging. Een jaar geleden heb ik gezegd dat ik dit ging doen. En hier sta ik dan, dit wordt mijn eerste marathon.
Km 2: In de verte doemt het imposante bouwwerk al op. Ik herinner mij: ‘Martine, als je over de Erasmusbrug komt, vergeet dan vooral niet te genieten’.
Km 3: Onmiskenbaar, de rode ballonnen en spandoeken van ’03. Kippenvel op mijn armen, vol enthousiasme zwaai ik naar de supportersgroep. Nu rustig blijven, eigen tempo houden, niet te hard van start. De kilometers vliegen voorbij.
Km 16: Het gaat ongelooflijk lekker. IK GENIET! Hier zouden toch ook de supporters moeten staan…? En ja hoor, het lawaai is al op ruime afstand te horen. Als een echte VIR (very Important runner) zwaai ik terug.
Km 20: Al bijna op de helft. Ik loop lekker, geen pijntjes. Dit is goed voor de spirit. Op naar de tweede helft! Ik krijg zo’n grote stimulans dat ik de volgende kilometers veel sneller loop.
Km 26: Voor de tweede keer komen we over de Erasmusbrug. Flauwtjes heuvel op, vol in de wind. Oei, die hakt er in!
Km 30: Een veelgehoord marathoncliché: ‘De marathon begint pas na 30 kilometer’. Om me heen gaan steeds meer mensen wandelen. Met mij gaat het eigenlijk nog prima. Het geeft me eigenlijk wel een boost.
Km 32: En dan ineens, als een donderwolk op een zonnige dag. Mijn benen worden zwaar en ik raak een beetje buiten adem. Ik kijk op mijn horloge. Mijn tempo is nog steeds goed, maar het wordt lastiger om dit vol te houden.
Km 34,1: Verder dan ik ooit in mijn verste duurloop heb gelopen, bijna 3 uur en 15 minuten onderweg. WAUW, WAT EEN KICK!
Km 35: Dit is echter van zeer korte duur. Mijn benen beginnen meer pijn te doen en elke kilometer lijkt steeds langer te worden.
Km 36: Nog maar 5 kilometer te gaan, oh nee, 6. Wat is nou 6 kilometer? Dat is niet ver meer.
Km 37: Het begint nu echt pijn te doen, maar voor het eerst heb ik ook echt het gevoel dat ik het ga halen. Mijn eerste marathon en ik ga hem uitlopen. Mijn tempo zakt nu wel iets, maar onder de 4 uur moet nog makkelijk lukken. Ik zou het me kunnen permitteren om een stukje te wandelen. Een heel klein stukje maar. Ik spreek mezelf toe: nee, niet gaan wandelen! Dan lopen je benen helemaal vol en kom je niet meer op gang.
Km 38: Ik kijk naar de steeds grotere groep mensen die wandelen langs de zijkanten van het parcours. Er staat ook meer publiek nu we weer terug gaan naar de stad. Ik kan toch ook best een klein stukje gaan wandelen. Heel even maar, als een soort cadeautje voor mezelf…
Km 39: Ik kom voor de laatste keer langs de grote supportersgroep van ’03. Hun enthousiasme is nog nauwelijks afgenomen. Mijn fanatieke zwaaien heeft plaatsgemaakt voor een slap handje dat niet hoger komt dan mijn schouder.
Km 40: Mijn tempo zakt verder in. Mijn benen willen nog wel een stukje, maar het lijkt of ik niet meer maximaal kan inademen. Ik besluit het niet te forceren en niet meer te versnellen. Binnen de 4 uur ga ik halen en daar moet ik het voor de eerste marathon mee doen. Ik denk nu niet meer in kilometers maar elke 500 meter is een stukje dichterbij de finish.
Km 41: het publiek staat drie rijen dik. Een meisje van een jaar of zes schreeuwt enthousiast mijn naam. Nu kan ik echt niet gaan wandelen. Een klein stukje verder ligt een vrouw in de dranghekken met kramp in beide benen. Een dame van het Rode Kruis staat haar bij. Dit is menselijk leed op 1 kilometer van de streep.
Km 42.195: De Coolsingel. Kippenvel, prikkende ogen. IK HEB HET GEHAALD!