Het geluksmoment van Marian

Hoezo, sukkels??

Ik houd er een bijzonder ritme op na als het gaat om mijn looptrainingen; het is zo’n beetje 3 maanden op, 3 maanden af. Ben ik na 3 maanden weer lekker in training, komt er een weerbarstige achillespees, enkel of knie om de hoek kijken die mij weer 3 maanden thuis houdt. Als ik dan weer aan de beterende hand ben, loop ik 2 of 3 keer een rondje bij mij in de buurt door het park en dan waag ik weer de sprong naar ’03.

Als mij dan wordt gevraagd bij welke groep ik loop (er zijn na die 3 maanden nl. zeker 10 nieuwe gezichten), is mijn antwoord steevast ‘bij de sukkels’, hetgeen vooral vernietigende blikken van de trainer(s) oplevert. Maar voor mij voelt het geweldig om weer ‘bij de sukkels’ te kunnen lopen. Wat is er nu heerlijker dan een frisse zaterdagochtend in de duinen, een stap in een flinke wisentenvlaai, een getal onder de 10, 40 squads (oh ja, doe er nog maar 40), een diepe uitademing aan het einde van de training, in twee rijtjes techniektraining doen, te veel gekletst tijdens de warming-up, planken in het zand, speurtocht in de duinen bij Zandvoort, en een kopje thee in mijn beker die altijd in mijn fietstas zit – die eruit ziet alsof hij al 40 jaar oud is en die nooit wordt afgewassen.

Hoezo, sukkels?? Lang leve de sukkels! Ik ben er weer!

Marian geeft het geluksmoment door aan Roland