Skip to main content
XS SM MD LG XL

Spoken in je hoofd

Een kleine geschiedenis van langeafstandslopen zonder water

Dorst
Dorst

Op 14 augustus 2016 was de Trail des Fantômes bij La Roche in de Belgische Ardennen. Een prachtige trailrun over 33 kilometer. Twee jaar geleden had ik al een keer meegedaan met de 26 kilometer, dus ik had het idee goed te weten waaraan ik begon.

Vol goede moed vertrokken Tom E, Ivo, Rosemarie en ik, om zes uur ’s ochtends naar België. Het was een mooie dag, zonnetje, lichte bries en een graadje of 23. Een schitterende dag om een stukje te rennen.
We arriveerden om half tien bij het hotel waar tevens de start was. Wij startten om elf uur, dus nog genoeg tijd voor een kopje koffie en een goede voorbereiding op de wedstrijd. Veters goed vastzetten, schurende plekken en voeten insmeren en als laatste…eten. Twee repen en een gelletje. Drinken? Nee joh, ik train ook nooit zonder drinken en zo extreem heet is het nou ook weer niet.

Het startschot valt
TomE gaat er direct vandoor, maar die is momenteel ook van buitenaardse klasse. Laat maar lopen denk ik nog. Tijdens de eerste mega-steile klim van de dag en toch wel erg warm, merk ik dat het niet helemaal goed voelt. Ik raak snel buiten adem en het zweet gutst uit al mijn poriën. Twijfel schiet door mijn hoofd. Na die eerste klim heb ik al trek in een slok water. Ik probeer mezelf moed in te praten: Je loopt altijd zonder water en we zijn net begonnen. Je hebt voldoende kilometers getraind, stel je niet aan. In het schaduwrijke bos zakken de zorgen wat weg, maar de eerste verzorgingspost is pas over 14 km.

De dorst neemt hand over hand toe
En ook een knagend honger gevoel begint zich te manifesteren. Ik weet dat een tekort aan vocht zich als honger kan uiten. Ik neem een reep, maar het gevoel gaat niet weg. Ik sleep mezelf de klimmetjes op en zwalk de afdalingen af. Na 10 km heb ik eigenlijk niet zoveel zin meer. Wat zijn die laatste 23 km dan nog ver!

De verzorgingspost komt in zicht
Eindelijk is daar na 14 km de verzorgingspost. Ik neem flink de tijd, wat kan cola dan een goddelijk drankje zijn. Na twee bekers cola, twee bekers water, een beker sportdrank en de nodige chips, zoute sticks en chocola , vertrek ik weer. Ik hoop dat dit mij over het dooie punt heen helpt en vertrek weer met hernieuwde zin aan het volgende deel. Ik loop inderdaad een stuk lekkerder op dat moment. Na 17 km is de oversteek van de rivier. Wat is het heerlijke verfrissend om even tot de heupen in het water te staan. Aan de overkant aangekomen zie ik dat mijn horloge al sinds kilometer 15 stilstaat.

Ourthe leegdrinken
De route vervolgt zich over prachtige heuvels met nog een paar pittige klimmetjes, waarvan één in de volle zon. Op dat moment begint het nare dorstige gevoel weer. En ook heb ik geen idee waar ik op dat moment ben en dat gaat in mijn hoofd zitten. Na de heuvels komen we langs de Ourthe te lopen, een heel technisch parcours met veel gladde stenen en wortels. Ik heb weer enorme dorst en allerlei nare gedachten komen naar boven. Zal ik stoppen? Hoever is het wandelen? Kom ik wel binnen de tijd binnen? Zal Ivo me zo inhalen?
Ik probeer me te concentreren op het lopen, maar het enige wat op dat moment nog door mijn hoofd spookte was dat ik de Ourthe wilde leegdrinken. Mijn vouwbeker brandde in mijn zak, ik hoorde hem denken: Haal me eruit, vul me met de Ourthe. Drinken!”. Maar ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om maagproblemen door het rivierwater als een groter risico in te schatten dan de ellende van het tekort aan vocht.

Hoe lang nog?
Het meest irritante was dat ik geen idee had of ik nog 3, 8 of misschien wel 10 km door moest. Ik sleepte me zelf voort. Onderweg naar de tweede verzorgingspost stond een groep jongeren die vol verbazing constateerden dat ik “zonder iets” liep. Hun kwalificatie van dit feit was “Baas”! Terwijl het enige wat ik op dat moment nog kon denken “Sukkel!” was.
Toch heb ik de laatste post gehaald. Daar stond een engel met een brandslang. Wat was het verrukkelijk om in die straal water te staan. Ik heb me volgetankt en ben met een volle beker water de Mur de Maboge (170m stijgen in 700m) opgewandeld. Ik kwam, zelfs wandelend, buiten adem boven en daar aangekomen heb ik weer geprobeerd een looppasje vast te houden.

Zoveel mogelijk in de schaduw lopend, heb ik de laatste 4 km, met nog een heerlijke doortocht door de rivier, afgemaakt. Na de finish stond TomE me al een uur op te wachten. Uiteindelijk ben ik 4:39 uur onderweg geweest, mijn langste (in tijd) loop ooit. Totaal uitgedroogd en uitgeput heb ik mij op de watermeloen, rijstepap en La Chouffe gestort.

Inmiddels heb ik een polsfles met 500ml inhoud aangeschaft. Dit nooit meer!

foto-25-09-16-13-11-21
Met polsfles bij de Halve van Haarlem. PR!