Daarom Luie-wijven-krachttraining

Een feuilleton in vier delen door Marjoleine

Jij doet dat vast: elke ochtend voor dag en dauw planken, tussen werk en avondeten even twintig keer opdrukken en voor het slapengaan nog een minuutje squads. Goed van jou! Ik doe het niet, ik kan het niet, ik wil het niet. Of zoals Gerard zegt: ‘Ik heb er de kracht niet voor’, zowel mentaal als fysiek.
Dus toen de fysiotherapeut na een jaar aanmodderen met een hamstring zei: ‘Ik kan masseren wat ik wil, maar je moet je corps verstevigen’, werd ik heel, heel chagrijnig. ‘Denk maar niet dat ik twee keer in de week anderhalf uur naar de sportschool ga’, antwoordde ik, vooral tegen mezelf. Die tijd ligt achter me. En wát een tijd heeft me dat gekost.

Onder stroom
En toen hoorde ik een mooi verhaal. Zo mooi, dat het bijna niet waar kon zijn. In twintig minuten kun je drie uur krachttraining verpakken, terwijl je zelf (daar komt ie…) bijna niks hoeft te doen! Nee, het is geen Tel Sell. Het komt uit de ruimtevaart en in ziekenhuizen wordt het ook gebruikt: E.M.S. (Electro Myo (spier) Stimulatie). Als het astronauten en halfdode patiënten op de been houdt, dan zal het mij ook niet schaden. Dacht ik. Dus boekte ik bij Studio Prikkels een kennismakingssessie (20 euro), liet me in een stoer pakje snoeren en aansluiten op het stopcontact. Dat wil zeggen, een apparaat dat elektrische impulsen naar je pak stuurt, met een scherm waarop je precies kunt zien hoeveel procent je diverse spiergroepen onder stroom worden gezet.

Niet meer kunnen zitten
Kun jij ook de verleiding niet weerstaan (bijna) altijd even aan een weide-afrastering te voelen die onder zwakstroom staat? Zo voelt het dus, maar dan iets steviger. Vier seconden trillen (waarbij je een relaxte oefening doet), vier seconden rust. Twintig minuten lang. Mijn buik en billen konden de elektrische impulsen best aan, mijn armen bleken watjes. Twee dagen later kon ik niet meer zitten, ik gooide er ’s nachts een paracetamol in voor de spierpijn. Terwijl ik niets had gedaan! Zo goed als niets! Drie dagen later, tijdens de hardlooptraining, voelde ik het: alsof ik een kartonnetje onder mijn shirt had. ‘Het surfpakgevoel’, aldus de directeur die ik sprak na de kennismakingssessie. Maar die enorme spierpijn, dat wil ik niet meer, zei ik hem.

15 in plaats van 105 uur afzien
En nu? Nu ben ik al vier keer geprikkeld. Waarvan één keer een tien-minuten-in-de-relax-training, wat Usain Bolt vijf keer per week schijnt te doen. En ik moet nog 46 keer. 46 weken twintig minuten lang luie-wijven-krachttraining. Het kost wat, maar het bespaart me vooral uren (onprettige) tijd: in plaats van 105 uur planken, zweten, opdrukken, afzien, squatten en doorbijten, ben ik vrolijk fluitend in mijn stoere pakje na 15 uur weer retesterk. Denk ik. Hoop ik.

Wordt vervolgd (over het pakje, het schema, de resultaten).

Dit is geen advertorial, maar mocht je het ook willen uitproberen, kijk dan op www.studioprikkels.nl