De aarde rond op hardloopschoenen

Vakantie of een weekendje weg? De loopschoenen gaan steevast mee in de koffer. Zo liep Maarten pas nog tussen de cactussen in Palm Canyon, Californië, op zoek naar een oase (die hij uiteindelijk ook vond, weliswaar pas na 10 kilometer), Igor ging onlangs rennen door het reliëfrijke Madrid en de omliggende bergen, Arianne deed in Zweden een rondje om een van de vele meertjes en Marco rent binnenkort in de Japanse Alpen.

Er wordt heel wat afgelopen over de grens, zo blijkt na een korte rondvraag. Bovendien blijkt het ook nog eens bijzonder leerzaam. Want weet jij waarom ze zo’n slechte hardlooptechniek hebben in Nieuw-Zeeland? Of hoe je het best een vulkaan oprent? Saskia en Ron, Arno, Willemijn, Frank, Florien Maarten en Julia doen verslag – sommigen zelfs bijna live!

Saskia: Nieuw-Zeeland (live)

Ron en ik reizen nu bijna zes weken door Nieuw-Zeeland. Ik wil wel iets schrijven over het hardlopen in dit prachtige land aan de andere kant van de aarde. NZ is een sportland bij uitstek. De kiwi’s zijn vooral dol op het beoefenen van buitensporten. Wat wil je ook met zoveel ruimte en natuurschoon. Rugby is the number one! En adventure sports zijn erg populair; hiken, bergbeklimmen, abseilen en raften.

Hardlopen doen ze ook. Regelmatig spot ik hardlopende kiwi’s. Ik kom ze overal tegen; in de stad, op het platteland, op het strand en zelfs in de bibliotheek. Opvallend is dat ze altijd alleen lopen en vaak met een iPod op hun oren. Uiteraard observeer ik de lopers met een trainersoog. Ik zie veel romprotaties en zwabberende armen. Hier is werk aan de winkel!

Tijdens een dagje kajakken in een prachtige baai in het Abel Tasman natuurpark raken we in gesprek met de kajakinstructeur. Hij is zeer geïnteresseerd in de looptrainingen die we geven en wil van alles weten: hoe het werkt in een groep, hoe er wordt getraind, hoe lang de trainersopleiding duurt, et cetera. Hij wil graag naar Nederland komen voor een opleiding. Dit kennen ze niet in NZ! (Dat verklaart meteen de slechte looptechnieken).

Wij zien vooralsnog maar één oplossing om de kiwi’s beter te leren hardlopen: de gehele trainersdelegatie van Loopgroep 03 uitnodigen.

Tot slot nog een bekentenis: ik heb hier nog niet gelopen! Mijn knieblessure is meegereisd en speelt op. Ron heeft al wel wat stappen gezet. Onder andere in the Southern Alps, een bergketen op het Zuidereiland. Lekker lopen op een stukje vlakke grond met schitterend uitzicht op de bergen in de late namiddag. A run in heaven.

Arno: Chili (live)

Of ik iet wil schrijven over hardlopen in Chili. Ik ben op 29 december na 26 uur reizen aangekomen en het Loopnieuws verschijnt op 1 januari. Dacht ik eindelijk in mijn vakantie even van sluitingstermijnen verlost te zijn, dame en heren van de redactie!

Je kunt wellicht niet in het algemeen spreken over ‘lopen in Chili’. In het koele groene zuiden is de loopbeleving waarschijnlijk heel anders dan in het bijna 5.000 kilometer hoger gelegen droge en hete noorden. Ik zal me beperken tot het midden van het land waar mijn broer Louis woont. Dat heeft een mediterraan klimaat. In de winter vriest het zelden, maar regent het af en toe wel. Nu, in de zomer, is het 30+ graden overdag en zo’n 14 graden in de nacht. De zon staat hoog aan de onbewolkte noordelijke hemel. Hardlopen doe je dus bij voorkeur in de vroege ochtend of wat later op de dag. In de hoofdstad Santiago de Chile zijn de parken uitermate geschikt voor hardlopen. Een uitdaging in Santiago is de centraal in de stad gelegen heuvel San Christobal.

Ook in Chili bestaan hardloopclubs, ik vermoed vooral in stedelijk gebied. Ik weet echter nog niet hoe deze clubs georganiseerd zijn. Lopen de leden alleen samen of  is er ook een trainer bij?

Net als in Nederland kun je elk weekeinde wel ergens een 10 K, een halve of hele marathon lopen. In de nationale parken worden trailruns georganiseerd. Het Andesgebergte met een gemiddelde hoogte van 4.000 meter is hier altijd dichtbij, dus aan hoogtemeters nooit gebrek. De meeste trails zijn beperkt tot 45 km, maar op de hardloopkalender kwam ik er ook één tegen van vier dagen van 35 à 45 km in het prachtige Huilo Huilo park, dat ik in 2014 bezocht. Iets voor Tom en Willemijn wellicht? Er worden slechts 100 deelnemers toegelaten en de inschrijving kost $ 1.000.

Voor de foto’s zijn Louis en ik langsgegaan bij het nabijgelegen sportcomplex. Dit is pas geopend en vrij toegankelijk. Louis doet hier zijn twee per week ‘s ochtends zijn trainingsrondjes. Dan is het stil. Nu, aan het eind van de middag, wordt er hier gevoetbald door jeugdteams. Andere lopers zijn er niet. Voorheen liep Louis langs de weg, maar na in de kuiten te zijn gebeten door een van de vele zwerfhonden is het sportpark een uitkomst. Nu moet ik hem nog aan wat intervalschema’s voor de baan helpen.

Frank: België (live)

In het Nationaal Park Hoge Kempen ligt het ‘voormalige industriestadje’ Genk. Voormalig omdat de steenkolenmijnen namelijk gesloten zijn. In de bosrijke omgeving is er veel ruimte voor een moment van bezinning. Hardlopen is ook een vorm om tot jezelf te komen. Je komt even tot rust en je hoofd raakt er lekker leeg van.

Er wordt hier volop gesport, waaronder ook hardlopen. Soms is dat hardlopen nodig om de trein of de bus te halen. Maar ik heb ook regelmatig mijn veters gestrikt om weer een sportief ommetje te maken. Immers, de conditie dient op peil gehouden te worden. Bijvoorbeeld vanmorgen. Om klokslag zeven uur, net voordat de zon opkwam, ben ik op pad gegaan in mijn in sportkloffie. En ik was zeker niet de enige. De hardlopers die ik onderweg tegenkwam, groetten mij – en ik groet u. Ja u, de lezer van dit stukje tekst, ik groet u vanuit het Vlaamse land!

Willemijn: Canarische eilanden

Afgelopen oktober was ik een weekje op Tenerife, het grootste eiland van de Canarische Eilanden. De eilanden horen bij Spanje, bestaan uit zeven vulkanische eilanden in de Atlantische Oceaan, en liggen ten westen van Marokko.

Natuurlijk liep ik hier mijn rondjes in heerlijk zomerse temperaturen. De eilanden hebben door de passaatwinden uit de Sahara een warm klimaat. In de zomer is het er ongeveer 28 graden en in de winter 18 graden. Daarnaast is de kracht van de zon veel sterker dan in Nederland, waardoor het met een beetje zon al direct goed warm is.

Tenerife is een eiland van uitersten. Naast de all-inclusive resorts en de drukke stranden vind je er ook prachtig stille, oude dorpjes en ongerepte natuur. Midden op het eiland ligt de vulkaan de Teide. Vanuit de oostkant, waar ons appartement lag, kon je prima langs de rotsige kust rennen. Enige nadeel: door de droge lucht krijg je het snel heel warm. Helemaal als je, zoals wij, er in het najaar heengaat en je lijf de hitte niet meer gewend is. Neem dus water mee en zet een pet op.

Ren je liever over asfalt, dan is de weg naar de Teide ook erg mooi. Het voert je door een prachtig landschap dat aandoet alsof je op een andere planeet bent. Zorg wel dat je vroeg gaat lopen, want gedurende de dag wordt het steeds drukker met auto’s.

Trails

Wil je een georganiseerde trail, dan is er begin juni de Tenerife Blue Trail met de afstanden 20, 43, 66 en 97 km. De 97 km-trail voert je tot net onder de top van de Teide en brengt je zo op een hoogte van 3500 meter. Ook La Palma heeft zijn eigen trail: de Trans Vulcania. Hier kun je half mei 24, 45 en 75 km lopen.

De Trans Grancanaria-trail is bekend bij trailers van over de hele wereld. Deze trail maakt namelijk onderdeel uit van de Ultratrail Worldtour – zoals bergbeklimmers dromen van de zeven meest begeerde bergtoppen, zo dromen trailers van deze Worldtour. Dus mocht je nog vakantiedagen over hebben: eind februari kun je hier 17, 30, 42, 82 of 125 km lopen met de daarbij behorende hoogtemeters. Dit jaar is er voor het eerst ook een 265 km wedstrijd. En voor de marathonlopers onder ons: eind januari staat de Gran Canaria Marathon gepland. Deze staat bekend als een van de snelste marathons van de wereld.

Florien: Nicaragua

Hardlopen vind ik altijd een leuke manier om een nieuw land te verkennen. Zo ook Nicaragua. In dit prettig ongeorganiseerde land heeft niemand een vaste baan en is iedereen arm. Desalniettemin is iedereen vreselijk positief en hartelijk. De mensen regelen, ritselen, ruilen en handelen hun bestaan bij elkaar. Je hebt hier weinig nodig: een korte broek, een paar slippers en een paar golfplaten voor een huis.

Je zou denken dat hardlopen iets is voor de buitenlanders. Wie gaat er nu rennen in 40 graden hitte met een luchtvochtigheid van 80 procent? Maar je ziet ook steeds meer Nica’s rennen. Niet omdat ze lekker bezig willen zijn, maar omdat ze willen afvallen. Dus zie je ze vaak hardlopen uitgedost in een plastic regenpak. Immers, zo raak je nog sneller die extra kilo’s kwijt.

Hardlopen in Nicaragua kan alleen ’s morgens vlak na zonopkomst, voordat het te warm wordt. In het donker rennen is hier gevaarlijk: er is geen verlichting en in het donker zie je de slangen en gaten in de weg niet. Bovendien word je dan op straat aangevallen door straathonden. Dit alles heeft ons er niet van weerhouden om zo ongeveer om de dag een loopje te doen – meestal ’s ochtends afgrijselijk vroeg, maar tegen beter weten in ook ’s middags in de verzengende hitte.

Nicaragua is een land van vulkanen. Vlakbij de hoofdstad Managua ligt een grote actieve vulkaan. Er hangt continu een grote rookpluim boven de top en je ziet de lava klotsen. In

Nederland zou de Onderzoeksraad voor de Veiligheid het hele gebied al lang hebben geëvacueerd, maar in Nicaragua ga je gezellig picknicken op de top. Met de achterliggende gedachte: als-ie ploft, dan doe je er toch niets meer aan.

De vulkanen maken hardlopen superleuk: als je gaat rennen, ben je meteen een vulkaan of kraterrand aan het oprennen. Het is een prachtig landschap, midden in het oerwoud. Inmiddels hebben we al wat vulkanen op onze naam staan: we zijn al Laguna de Apoyo, Coyotepe en Masaya opgerend. Een van de hoogste vulkanen, La Concepción, hebben we iets rustiger beklommen. Hoewel, ook daar zijn we half rennend naar boven gegaan omdat onze gids een ultratrailer bleek. Deze man was, zeker naar Nica-begrippen, bijzonder sportief. Hij had op zijn afgetrapte gympen een trail georganiseerd (en zelf ook gelopen) waarbij je op één dag drie keer een vulkaan op en af moest rennen (tierra y fuego). Hij had geen eten mee, maar kreeg onderweg bonen en bier aangeboden. Werkte prima volgens hem.

Op de ochtend dat we de Concepción opgingen, was hij een paar minuten te laat (voor Nicaragua ongelooflijk stipt!!). Hij verontschuldigde zich met de uitleg dat zijn motor kapot was en dat hij dus was komen rennen vanaf zijn huis (15 km verderop). Het mocht het tempo niet drukken: in een moordend tempo zijn we de 1600 meter omhooggeklommen over losse lavabrokken en modder, om vervolgens via opgedroogde lavastromen weer naar beneden te rennen. In een soort grote sprong-glijpas die op de training niet zou misstaan.

Het herstelloopje de volgende dag was een treurige aangelegenheid.

Maarten en Judith: Californië

Wij gingen naar Californië met een speciaal doel: de zogeheten Desert Cities. Ten oosten van Los Angeles liggen een aantal aaneengesloten buitenwijkachtige steden, midden in de woestijn. Palm Springs is de bekendste uit het rijtje. Als je daarna nog een half uur doorrijdt, sta je echt midden in de wildernis. In de zomer is het hier 50 graden of warmer. Er groeien cactussen. In december, toen wij er waren, was het 12 graden – prima trailweer dus! De trail die we opgingen was de Palm Canyon Trail. De palmen staan er echt: in een oase zo’n 20 km vanaf de start. Onderweg hebben we geen enkele levende ziel gezien. Het enige bewijs van menselijk leven dat we zagen waren de sporen van crossmotoren en 4×4’s.

Julia: Luang Prabang, Laos

Luang Prabang is  een klein plaatsje aan rivier de Mekong in Laos. Je kunt hier het beste vroeg in de ochtend gaan hardlopen. Niet alleen omdat de temperatuur nog aangenaam is rond deze tijd en je de zon prachtig kunt zien opkomen. Vooral vanwege het Boedistische ochtendritueel dat iedere dag plaatsvindt is het de moeite waard om je wekker vroeg te zetten. Al mediterend halen de monniken hun eten voor die dag op. Je kunt de monniken zelf almen geven of er voor kiezen om (op gepaste afstand) de processie te aanschouwen om daarna je hardlooprondje voort te zetten.

Julia: Valencia, Spanje

Mocht je naar Valencia gaan, neem dan sowieso je loopschoenen mee!  Het negen kilometer lange Turia park (voorheen rivier de Turia) is prachtig en het leukste is het om het park hardlopend te verkennen! In het park zijn speciale paden aangelegd voor de hardlopers. Deze worden aangegeven met een speciaal bord (zie foto!). Naast het pad wordt door middel van bordjes aangegeven hoeveel kilometer je hebt afgelegd van de route. Het park is duidelijk ingericht voor sportievelingen en er wordt dus niet raar opgekeken als jij daar als toerist je rondje loopt.

De redactie de aarde rond