Trailflash – Ivo
Ivo trailt
Ik heb al heel wat trails gedaan over de grens, maar een sprong er het afgelopen jaar toch echt bovenuit: de Fantômes! Voor mij persoonlijk was deze 30 km weer een nieuwe uitdaging. En volgens insiders is dit een van de mooiste trails. Tijdens de voorbereiding was ik af en toe nerveus. Bij vorige trails van net boven de 20 km had ik weliswaar het gevoel nog wel wat energie over te hebben, maar dit is toch wel 10 km verder en bovendien loop je ook hoog. En het was ook niet echt gelukt veel te lopen in de periode ervoor. Gelukkig was de voorbereiding in eten en spullen wel erg goed op orde: ik had een nieuw camelbackje aangeschaft en het eten en drinken was geregeld. Mijn uiteindelijke aanvalsplan: lekker lopen en gewoon genieten. Winnen doe ik hem toch niet, uitlopen is het doel.
De dag des oordeels gaan we vroeg op pad. We tuffen ontspannen die kant op en zijn ruim op tijd aanwezig. Het is ’s ochtends al heerlijk warm en het zal die dag nog warmer gaan worden. Een van de eerste dagen boven de 20 graden, heerlijk! Ik ben helemaal content met mijn rugzakje en kies ervoor om twee flacons mee te nemen.
Vanaf de start is het gelijk best pittig. Die lange klims en de temperatuurklim voel ik meteen. Mijn hartslag schiet pijlsnel de lucht in. Tom en Mark zie ik in de verte verdwijnen. De eerste veertien kilometer zijn de zwaarste kilometers die ik voor mijn gevoel ooit gelopen heb. Er komt geen eind aan, alles doet pijn. Met name mijn enkel speelt flink op, waardoor ik sommige stukken maar gewoon wandel. Jee, wat kan het dan een bende worden in je hoofd. Opgeven bij de 1e drinkpost wordt een steeds reëlere optie. Of toch niet? Het water ging erdoorheen alsof het verdampte. De gelletjes lonken, maar ik dwing mezelf er zuinig mee te doen omdat ik er maar een paar heb. Uiteindelijk zie ik de eerste drinkpost. Ik neem de tijd om wat te eten en te drinken, even uit te rusten en te stretchen.
Na een minuut of 25 besluit ik toch verder te gaan. En, wonder boven wonder, de bestaande pijntjes verdwijnen. Ik houd mijn tempo rustig en probeer de krachten zoveel mogelijk te verdelen. Vanaf een km of 20 loop ik op met een wat anderen – fijn om zo elkaar qua tempo aan te moedigen en bij sommige passages zelfs wat te helpen. Ook dit is traillopen, hoe gaaf is dat!
Een goddelijk moment komt voor mijn gevoel halverwege de trail: het doorwaden van de Ourthe. Heerlijk koel! Daarna gaat de trail een heel stuk langs de Ourthe, het blijkt een prachtig technisch stuk met rotsen en wortels. Met mijn medelopers praat ik over hoe verleidelijk het is om een duik te nemen in het water om lekker af te koelen. Tussen de 18 en 28 km gaat het dus lekker. Het tempo is redelijk constant en lijkt zelfs wel wat op te lopen. Op sommige momenten zie ik door de hitte en het watertekort dingen die er niet zijn. “Een drinkpost? Hmm, nee kan niet.” “Zie ik nu Mark daar lopen? Lijkt me sterk. Of heeft hij misschien een slechte dag?”
Ik arriveer op de 28 km-drinkpost. Nog 4 of 5 kilometer te gaan. Ik besluit een kort momentje te stoppen voor een koude spray douche – wow, wat lekker. Nog even mijn flesjes vullen en wat bananen, cola, chips en snoep inslaan. Wat is het toch ontzettende goed geregeld. Andere lopers die ik voor de drinkpost spreek, vertellen dat we na de drinkpost nog DE muur moeten beklimmen. Ik kan me er niet veel bij voorstellen na die 28 km genieten van het prachtige gebied en de schitterende route. Eeuhhh, holy cadoly. Dacht je dat je alles had gehad, komt deze klim. Zo’n 700 meter klimmen en dan een kleine 200 meter omhoog, waarbij je bij elke bocht hoopt dat je er bent. Meteen zit mijn hartslag tegen mijn max. Mijn benen verzuren. Maar aan alles komt een eind. Dus ook aan deze klim. De laatste 3 km gaat voornamelijk naar beneden en dat is maar goed ook. Vlak voor de finish ga ik nog een laatste keer door de Ourthe. Er staan veel toeschouwers en ik ploeg me door een haag van mensen heen. Hoe gaaf is dat. Het enige waar ik aan kan denken is koud water en BIERRRRRRRRR. Tom en Mark staan bij de finish. Mijn bruto tijd 5.25 uur, netto 5.03 uur. Hoe fijn om te horen dat zij het ook erg zwaar hebben gehad. En hoe gaaf is het, als wij helemaal naar de klote daar in het gras liggen, om Roos gewoon lekker rennend met een gigantische smile en helemaal heppie peppie binnen te zien komen. Ja, trailen is gaaf!