Trailflash – Rosemarie

Rosemarie trailt

Zo begon het: na een ontzettend gave en geslaagde teamtrail in La Roche, België, reden Saskia (mijn teammaatje) en ik mee met Mark terug naar het mooie Haarlem. Ineens zei Mark: “De volgende mooie trail is Les Fantômes in augustus. Ik heb nog plek in de auto.” Saskia en ik keken elkaar aan en wisten het meteen: die trail noteren we in onze agenda!

Zondagochtend 14 augustus, om 6.00 uur ’s ochtends stond taxi Mark klaar bij de ijsbaan. Tom E en Ivo waren ook van de partij. Helaas was Saskia geblesseerd en moest ze verstek laten gaan. De mannen gingen voor de 33 km en ik voor de 19 km. Voor mijn verjaardag had ik een camelbag gekregen van mijn pa en die wilde ik graag uitproberen. Het beloofde een warme dag te worden, dus hij kwam zeker van pas. In de auto werden stoere verhalen verteld: het is echt een zwaar parcours, je moet flinke stukken klimmen, de afdalingen zijn erg moeilijk…. Help. Slik. Wil ik dit echt? Kan ik het wel?
De mannen startten om 11.00 uur. Ik was pas om 14.30 uur aan de beurt. Genoeg tijd dus om mezelf voor te bereiden (en druk te maken) op wat komen gaat. Het weer is prachtig en ik geniet van de zon en de relaxte sfeer. De tijd vliegt voorbij. Nog even snel de camelbag vullen, nog wat drinken en eten en op naar de start. De mannen zijn al een tijdje onderweg en Tom komt zo al over de finish, terwijl ik net ga beginnen!

Vanaf het begin af aan ga ik volledig op in de Ardennen. Wat is het hier mooi! Het parcours is ontzettend gaaf en erg mooi. Steeds ben ik weer benieuwd wat voor landschap er tevoorschijn zal komen na een flinke heuvel. Natuurlijk is het ook zwaar, maar dat maakt het trailen juist zo leuk. En het was warm, eigenlijk gewoon heet! De camelbag komt goed van pas; een top-cadeau! De laatste 3 km gaan langzaam naar beneden en ik heb nog steeds energie. Niet alle lopers denken hier hetzelfde over; ik haal er genoeg in.

Op het laatste stuk komt er een vrouw bij me lopen. Ze informeert hoe lang we al onderweg zijn. Ik heb geen idee. Om mijn pols draag ik dan wel zo’n sporthorloge, maar eerlijk gezegd weet ik niet goed hoe hij werkt. Ik gebruik het horloge alleen voor het bijhouden van de kilometers. Dus dat was het enige wat ik kon zeggen: “We zijn er bijna.”

”Oh, zouden we het dan binnen de 3 uur halen?” zei ze. Ik had echt geen benul van de tijd en binnen de 3 uur lijkt me een prima tijd. Een paar meter voor de finish moeten we de Ourthe oversteken, geen straf met dit weer! De vrouw van daarnet geeft me een hand, omdat ze ziet dat ik niet zo stabiel door het water loop (ik raak altijd een beetje mijn balans kwijt in stromend water). En dat zijn van die mooie gebaren die bij het trailen horen.

Net voor de finish staan Tom, Mark en Ivo me vol enthousiasme aan te moedigen voor de laatste meters. Wat een geweldig goed gevoel heb ik. Ik kom met een brede glimlach over de finish en zet een mooie tijd neer: 2.30 uur. Na even heerlijk in de Ourthe te hebben gedobberd, hebben we ons opgefrist en een lekkere vette bek gehaald bij de frietkot langs de snelweg naar huis. Ja, dat hoort ook bij trailen. Wat een mooie ervaring.

Op naar de teamtrail in La Roche in maart 2017. Dan is mijn maatje, Saskia, vast in topvorm!