Uit de running

Ik heb drie maanden geleden een spier in mijn kuit gescheurd, was al oude blessure, maar niet goed hersteld en uiteindelijk toch gescheurd. Ik ben eerst bij de sportarts geweest, toen echo, hielp niet. Weer sportarts, toen MRI scan. Daar kwam de duidelijkheid wat er aan de hand was. Via de fysio heb ik een trainingsprogramma om mijn kuitspier weer op krachten te krijgen. Fitness en dergelijke. Nu ben ik alweer met lopen begonnen, zit in week 7 van mijn herstelschema, moet nog vijf weken. Na die 12 weken herstellopen op vlak terrein kan ik weer aansluiten bij de loopgroep03. Ik heb veel geduld moeten hebben, maar ja eind en nieuw begin is in zicht.

Eén dag na een  bewust gekozen rustige training deed mijn onderrug zeer. En een spier, ergens bij mijn bil. Diep, en aan de voorzijde dij, en aan mijn lies. Anderhalve week vóór de Dam-tot-damloop!

Snel heb ik wat dry needling laten doen dezelfde week  in de hoop dat. Maar ’t was alleen hoop. De dag zelf van de Dam-tot-Dam loop heb ik ’t nog geprobeerd of het ging. Na drie proefrondjes besloot ik met een zucht en een kreun en een vloek en nog een vloek dat het misschien niet zo heel erg verstandig zou zijn te gaan lopen. Tja ik was teleurgesteld, teleurgesteld in mezelf. In mijn lichaam. Als ik mezelf al niet kan vertrouwen wie kan ik dan wél vertrouwen!

Al die woensdagavondtrainingen voor de 21K die gewoon soepel verliepen, ik had er een shit en zuur gevoel bij dat het nu niet meer ging. Kon het even niet loslaten, ik moest lopen.
Met behulp van wederom Dry needling en paracetamols heb ik een rustige 10K loop van Haarlem gedaan, zij aan zij met Onno, die ook een blessure had. Samen met andere 03’ers heb ik nog de 21K lopers oprecht aangemoedigd.

Sindsdien ben ik wat milder voor mezelf en luister ik weer naar mijn lichaam en mijn vrouw.

Ik heb daarna zo’n 2 maanden stilgestaan, geen dwangmatig gevoel om te gaan lopen tegen beter weten in, geen neurose, ga nu lekker mijn eigen weg zoeken. Ondertussen bij een sportarts geweest die constateerde dat er beenlengteverschil was. Volgens hem is dit, al met al, die bekende druppel geweest bij die bekende emmer. Overbelasting dus, we proberen nu met behulp van een steunverhoging in de schoen dit te verhelpen.

De gevoeligheid van de blessure is nog steeds aanwezig. Maar gelukkig geen frustratie, geen competitieve dwang, geen moeten. Gewoon mild en tja waarom-ik-niet.