Het geluksmoment van Charissa

Tja, dan wordt de pen aan je doorgegeven en moet je serieus na gaan denken over een geluksmoment. Een geluksmoment tijdens het hardlopen wel te verstaan. Geluksmomenten zijn er natuurlijk genoeg. Maar wat maakt een geluksmoment nu echt een geluksmoment? En welk geluksmoment is het waard om te delen met m’n hardloopmaatjes? En moet het wel een geluksmoment zijn tijdens het hardlopen of mag het ook een geluksmoment zijn bij de thee na een inspannende training? En moet het een groots en meeslepend geluksmoment zijn of mag het ook een klein sprongetje van blijdschap zijn? 1 geluksmoment gaat me niet lukken, want ik heb er teveel die ik wil delen. Omdat ik weet dat veel van mijn geluksmomentjes ook geluksmomentjes van anderen zijn. Bijvoorbeeld de eerste keer weer ‘s avonds in de duinen trainen. Lekker plonzen in de Oosterplas of het Wed na de training. Een mooie roofvogel zien tijdens je loopje in de duinen, of een vos tegenkomen die een stukje mee rent. Of tijdens een training van Arno denken dat je dood gaat omdat je voor de vijfde keer die berg op moet rennen, maar dat het dan toch lukt en je weer snel op adem komt. Tja, en dat bakkie thee na afloop… dat vind ik ook een heel fijne. En dat heerlijk voldane gevoel dat ik heb op de fiets na een training. Ik kijk er enorm naar uit om, na even in de lappenmand te hebben gezeten, eerdaags weer te gaan rennen met 03!

Ik geef de pen door aan Coki.