Van Parijs naar Rotterdam
De Roparun door Jolien
In december ging er op mijn werk een mailtje rond met de vraag wie er mee wilden doen aan de Roparun. Het bedrijf waar ik voor werk, doet onderzoek naar de behandeling van verschillende vormen van kanker, dit was voor mij ook meteen de voornaamste reden om mee te doen.
Ik zat in team 1, wat betekende dat wij mochten starten op zaterdag om 19.06 uur. Het plan was om iedere 2 km te wisselen van loper, zodat je aardig tempo kon maken maar toch niet te erg je lichaam belastte. De eerste 8 km mochten er geen busjes op het parcours dus moesten we het lopen onderling afwisselen met fietsen. Na die 8 km stond het busje niet op de afgesproken plek, we gingen dus maar gewoon door, uiteindelijk duurde het 30 (!) km voordat we het busje weer tegenkwamen. Wat bleek: het team dat voor ons startte, was verkeerd gelopen en die waren ze achterna gereden.
In de pauze die volgde werden we behandeld door de fysio, kregen een warme maaltijd en konden we slapen terwijl onze bus naar de volgende ontmoetingsplaats reed. De eerste etappe was ruim 58 km, team 2 hoefde ‘helaas’ maar een kleine 45 km af te leggen in hun eerste etappe, wat ze ook nog eens met een noodgang deden, dus werden we om 3 ’s nachts alweer gewekt voor onze tweede etappe. Gelukkig konden we daarna weer een goed uur slapen. We hadden mazzel met een dubbeldekker waar op de bovenverdieping de stoelen er uit waren gehaald om plek te maken voor matjes en slaapzakken.
En zo ging het op zondag eigenlijk de hele dag verder; eat, sleep, run repeat ;-). Ik ben normaal van de gezonde voeding maar winegums, zoute dropjes en krentenbollen deden het erg goed tijdens het lopen!
Zondagnacht begon het feest, tijdens een etappe van team 2 door Zele (België) waar we met zijn allen doorheen zijn gefietst. Toen wij zelf weer een mooie zonsopgangsetappe mochten lopen kwamen we door Ostrecht, waar de mensen om 6 uur nog steeds al bier drinkend voor hun huis zaten. Van dat soort feestjes tussendoor krijg je heel veel energie! Hoe dichter we bij Nederland kwamen, hoe meer andere Roparun teams je tegenkomt, wat soms toch ook leidde tot een klein wedstrijdje.
Onze laatste etappe was ruim 60 km en na 30km haakte team 2 op de fiets aan. Vanaf dat moment zijn we overgegaan op stukken van 1 km hardlopen. Er ‘moest’ natuurlijk nog een moment komen dat er iets tegenviel: dat werd een lekke band. Snel besloten we om die fiets dan maar achter te laten en met 2 mensen te gaan lopen. En bijzonder genoeg bleek deze laatste etappe persoonlijk mijn snelste etappe!
Het emotioneelste moment was toen we langs de Daniel den Hoed-kliniek kwamen. Je wordt daar met open armen ontvangen en aangemoedigd. Ik kreeg het daar echt even zwaar en de tranen sprongen in mijn ogen. Daarna was het nog maar een klein stukje tot de Erasmusbrug, waar we finishten na 43 uur, 30 minuten en 31 seconden! Op de Coolsingel stonden mijn ouders, broertje, zusje en vriend samen met nog een miljoen andere mensen, dat was ook zo’n mooi moment!
Waar ik me het meest over heb verbaasd, is hoeveel je lichaam aankan op zo weinig slaap: ik heb ruim 68 km hardgelopen, zo’n 100 km gefietst, duizend high fives gegeven en toch maar 5 kleine uurtjes geslapen.
Zou ik dit volgend jaar weer willen doen? JA! En mochten jullie de kans krijgen: DOEN! Het is echt een waanzinnig mooie ervaring. Je wordt je zo bewust van jezelf, realiseert je dat je zoveel geluk hebt dat je dit kunt doen en dat je in goede gezondheid bent! Het lijkt zo vanzelfsprekend maar voor heel veel mensen is dat niet zo.