Why, tell me why…

Den Helder Maastricht door Lianne

Als je jezelf op de reservelijst zet voor de estafette van Den Helder naar Maastricht hoop je aan de ene kant dat het niet nodig zal zijn, maar tegelijkertijd heb je door de enthousiaste verhalen die de voorafgaande weken rondgingen tijdens de trainingen toch wel heel veel zin om mee te gaan. Die verhalen waren ook (bijna) mijn enige bron van informatie, dus toen ik op het laatste moment aan de groep werd toegevoegd, wist ik niet waar ik nou precies ‘ja’ op had gezegd. Van de site van organisator Het Ei (what’s in a name) moet je het niet hebben, en op de aan mij doorgestuurde inpaklijst stonden onder andere reservebatterijen voor de digitale camera (en let ook op het correct instellen van tijd en datum…) wat ervoor zorgde dat ik alle andere items op de lijst ook meteen in twijfel trok.

Vroeg ik aan de mannen wat ik mee moest nemen dan was het antwoord: hardloopschoenen en schone onderbroeken. En de vrouwen? Degene die ik bij de laatste training voor vertrek aanklampte, bleken ook voor het eerst mee te gaan. Oké, dan toch maar alles op de lijst meenemen, en ach, pak dan ook maar gewoon de hele stapel hardloopkleding uit de kast want je weet het nooit in dit land. Eten, ook belangrijk. En je wilt nog een beetje sociaal kunnen doen dus van alles maar extra veel dan.

Zaterdagochtend 20 mei om 03.30 verzamelen bij de Kennemersporthal was mij verteld. Terwijl ik bepakt en bezakt door een uitgestorven Haarlem-Noord fiets ben ik ineens bang dat het allemaal een soort ontgroeningsgrap is. Er staan vast geen busjes, geen teamgenoten met slaapzaken en matjes en hoofdlampjes en reservebatterijen voor de digitale camera. Maar ze staan er wel, allemaal. Daar gaan we, op pad naar het startpunt in Den Helder. Marcel van Team A mocht het spits afbijten en terwijl hij en zijn teamgenoten (Arno, Ron, Florien, Susanne, Leonie, Mark, Rosemarie en Frank) aan hun eerste (halve) etappe beginnen, rijdt team B (Sander, Maarten, Tom, Anne, Karin, Jan, Kim, Miriam en ik) naar het wisselpunt in Petten.

Daar test Maarten oploskoffie met verse gember uit. Je moet wat, op een doodstil parkeerterrein naast een zo mogelijk nog stillere camping. Voor de meeste mensen is de dag namelijk nog steeds niet begonnen. En dan is daar de eerste wissel, we mogen; lopen, fietsen, het busje besturen, navigeren (die laatste twee bleken al snel echte mannen taken), eten, drinken, plassen in bosjes…en voor je het weet is zo’n etappe alweer voorbij. Eén keertje lopen en dan sta je in Monnickendam. Al bijna 12 uur wakker, 2 km gelopen en verder alleen maar zitten eten in het busje omdat je helemaal klaar wilde zijn voor een sportieve prestatie van Olympisch niveau. En dan pauze houden bij een theehuis, waar speciaal voor ons verse croissantjes worden gebakken. Waarom wilde ik dit? De anderen lijken helemaal in hun element maar ik voel het (nog) niet. Maar straks is daar weer de wissel met het andere team, dan mag ik beginnen. En dat wil ik, lopen!

Even later staan we op een parkeerplek te wachten in de zon, ik zet de muziek in het busje harder, er wordt gedanst. Het andere team komt er aan, Arno loopt voorop, onze handen raken elkaar, ik ga er vandoor…en word teruggeroepen. Ik moet met iemand anders de wissel doen, weet niet eens meer zeker wie want ik wil gewoon gaaaaaaan! En vanaf dat moment snap ik het, voel ik het, we gaan dit gewoon doen met elkaar: van Den Helder naar Maastricht lopen! Why Tell Me Why van Anita Meyer werd op onduidelijke wijze ons themanummer, baasjes van Noord-Hollandse hondjes geloofden niet dat we nog tot Maastricht door zouden lopen, en de volgende dag snapten die van de Limburgse hondjes niet dat we al in Den Helder begonnen waren. Maar wij snapten het allemaal wel. We liepen, fietsten, stuurden, navigeerden, aten, dronken en plasten in bosjes. We raakten de weg kwijt…en een loper met 2 fietsers, regenden toch nog een keertje nat, kwamen met vingers tussen het autoportier, werden haast ten huwelijk gevraagd door Poolse aspergestekers, dansten op Happy Hardcore muziek alsof we als laatsten waren overgebleven op een foute party, trakteerden onszelf op een Limburgse vlaai op een zonnig terras en renden uiteindelijk met een wapperende 03’vlag allemaal samen over de finish in Maastricht.

Je ziet in zo’n weekend letterlijk een doorsnede van ons hele land en dat land is prachtig. Je hebt een keer echt in het donker gelopen als je dat ’s nachts over de Brabantse Boerderijweg hebt gedaan, je rijdt nooit meer hetzelfde met de auto over de brug van Zaltbommel, je weet de heuvels van Limburg pas op waarde te schatten als je ‘even’ daarvoor nog langs de Vecht liep en je teamgenoten zijn de leukste, gezelligste en tofste mensen waar je ooit, bijna 40 uur, mee in een busje hebt zitten stinken.

Bedankt dat ik mee mocht en een grote pluim voor de ervaren teamgenoten die alles zo goed regelen dat je als groentje met een gerust hart mee kunt gaan; het komt allemaal goed.

Kijk voor alle foto’s hier.