De vijf wijze lessen van Igor

Onlangs verbleef ik met Judith een maandje op grote hoogte in Nepal, boeddhisme alom. Ik sprak er met diverse mensen over hardlopen. Wat doet die hoogte met je als loper, hoe past lopen binnen de cultuur, is hardlopen dom of wijs?

Ik trof het, in een dorpje op 3400 meter hoogte zou de hoge lama op bezoek komen, er moest een nieuw klooster geopend worden. De vrouwen in het dorp hadden het zandpad aangeveegd, de Tibetaanse vlaggetjes waren gestreken, de gebedsmolens gepoetst en er was afgesproken waar de lama zou verblijven. Per helikopter kwam ‘ie aan; stekeltjes-kort gekapt, gekleed in eenvoudige kleren in kleur crimson (rood maar geen ’03-rood). Aan hardlopen, aan lopen überhaupt, had hij een broertje dood. Hij reisde liever per heli. We spraken over het verhaal van Buddha, die had als kind het lijden op aarde gezien (ouderdom, ziekte en dood) en dat je het lijden het best kan vermijden. Buddha had daar een hele filosofie over (het edele achtvoudige pad met regels over gedrag, omgang en gedachtes), maar als je blessures en pijn op een praktische manier kan voorkomen, waarom zou je dan nog hardlopen? De lama liep dus niet.

Wijze les 1: vermijd blessures, ook al betekent dat dat je die Marathon niet gaat lopen.

Ik liep een trail rond de hoge berg Manaslu, ruim twee weken op sjouw. Mijn gids Yuvaraj startte elke dag met het losmaken van onze spieren, rekken en strekken. De oefeningen waren vertrouwd, hij heeft er van mij wat bijgeleerd, en het hele dorp keek verbaasd toe. Hij kende de westerse wereld van films en documentaires, hardlopen kende hij van de film de ‘Barkley marathons’ (kijktip). Ik kon vertellen dat ik daarvan ooit de ‘funrun’ had gedaan. Hardlopen deed hij zelf niet, maar zijn broer wel. Vier keer in de week voor zonsopgang rende zijn broer met loopkleren en -schoenen van huis weg, naar tempel zus-en-zo. Bezweet kwam ‘ie na twee uur terug. Na maanden bleek dat hij een vriendinnetje had, die op 10 minuutjes van zijn huis woonde.

Wijze les 2: Hardlopen is een prima alibi.

We liepen gelijk op met enkele Tsjechische lopers, althans bij het begin van de dag. Ivona was het meest toegerust op de tocht, ze liep in Tsjechische trails en zette het op een holletje. Ik zei nog: het is geen wedstrijd! Na tien minuten was ze aan de horizon verdwenen. Ze was elke dag als eerste bij de volgende bivak zodat ze het lekkerste bed kon regelen. Haar reisgenoten hobbelden er achteraan, hijgend. Ze namen genoegen met weinig pauze, spraken zelfs wat schamper over hun snelle metgezel: onze hardloopster! Net als de stellen waarvan de man een uur vooruit loopt op zijn vrouw die de kinderen en bagage onder zich heeft, is het toch een wat ongemakkelijk gezicht. Wel knap dat ze zo snel loopt.

Wijze les 3: Niet alleen maar sámen lopen. Samen is gezelliger.

Ook liepen we gelijk op met een groepje Iraanse trekkers, zoveel overnachtingsplaatsen zijn er niet in de hoge bergen. Ze liepen rustig en waren gezellig en zo hoor je nog eens wat over andere culturen. Yasmin had wat moeite om lange dagen berg op en, na de bergpas, bergaf te maken. Al de eerste dag waren de zolen van haar bergschoenen gescheurd. Een schoenmaker was niet voor handen. Op haar hardloopschoenen liep ze verder. De meeste dragers lopen op slippers of blootsvoets, dus op hardloopschoenen ging het prima, ook de sneeuw en de steile stukken.

Wijze les 4: Neem altijd en overal je hardloopschoenen mee.

Ik sprak ook mezelf, want dat doe je in de bergen. Prachtige vergezichten, lieve mensen, totale afwezigheid van machines en auto’s, wifi, telefoon, gepieker over werk of familie. Het maakte dat ik één werd met de omgeving. Ik was alert op diertjes en mooie planten (de hele berg staat vol met marihuana). Het lopen ging als een zonnetje: de berg leidde me.

Wijze les 5: geniet van de omgeving en lopen gaat vanzelf.

Oja, nu we t toch over wijsheid hebben: kom 24 februari even luisteren naar een vriendin van mij: jazz-latin zangeres Yvonne Weijers. Doe haar een lol en woon haar cd-presentatie bij.