Het geluksmoment van Linda

Eén geluksmomentje tijdens het hardlopen; daar hoef ik gelukkig niet heel erg lang over na te denken….

Hardlopen op zich, of het nou met de club is, alleen een rondje door de wijk of meedoen met een ‘loopje’, is voor mij standaard een aangelegenheid van ‘zwoegen’. Helaas geen enkele aanleg of natuurlijke atletische bouw en een te lage trainingsfrequentie. Het zijn daarom de omstandigheden daar omheen die het voor mij leuk maken.

Ik hoor mensen vaak zeggen dat ‘ze het missen’ als er een tijd niet gelopen kan worden. Zo’n gevoeg probeer ik al jaren op te pikken, zonder enig resultaat helaas. Inmiddels ben ik nu toch al ruim 10 jaar lid van de club geloof ik. En er zijn zeker van die ‘geluksmomentjes’… Wat dat ‘zwoegen’ dan draaglijk maakt en zelfs zo leuk dat ik toch blijf komen? Nou, die gezellige clubgenoten, altijd aandacht voor elkaar, gemist worden als je er niet was, boekbesprekingen, een verjaardagstraktatie en een verjaardagslied.

Onmisbaar, maar die hele speciale geluksmomentjes…? Die zijn het gevolg van de voor mij noodzakelijke andere voorwaarde: lopen in bos of duin. Een aantal jaren geleden heb ik nog geprobeerd in de winter op de dinsdagavond mee te gaan, maar helaas te weinig groengenot en teveel hardcore lopen, dat trek ik niet zo heel lang. …en dan al lopend over het bospad –als de eerste bijpraat voorbij is en de decibellen in het rennende praatgroep wat afnemen- gebeurt het zomaar opeens: ………wiew, wiew, wiew, wiew, wiew; de eerste fitis, of klabam, klabam, toek, toek, toek, toek, je schrikt je bijna een ongeluk van het kabaal en dan valt het kwartje; de eerste nachtegaal, lelalelalelalelalelalela …ha de braamsluiper!

Dus tja, de meeste kans op geluksmomentjes in het voorjaar, aangevuld met het ‘redden’ van overstekende wijngaardslakken na een regenbui, lachende groene spechten en wie of wat zich ook maar op mijn pad gooit tijdens het lopen!

Ik geef de pen daar aan Agnes.