Trail Nieuws
door Marnix
Zaterdag 15 juni, 4:00u ’s nachts. Vuurpotten omlijsten de startplaats. De burgemeester spreekt bemoedigende woorden, tenminste dat vermoeden we want verstaan doen we het niet. De muziek zwelt aan, het startschot knalt tegen de berghellingen: ‘C’est parti! Courage!’
In het donker door het bos meteen 1000 meter omhoog, het regent licht en alles wat je ziet is het pad in het licht van de hoofdlampjes van de trailers en alles wat je hoort het geprik van de stokken. Na een kleine twee uur is het licht en wordt de eerste verzorgingspost bereikt bij de Bise-hut, 1500 hoog. Een flink portie lokale Abondance kaas smaakt goed. Tom kijkt toch een beetje sip omhoog: ‘hier hadden we voor de lange route dus eigenlijk van boven moeten komen’. De Alpenweiden zien er lieflijk uit maar het gaat steeds steiler omhoog, 250-300 meter per strekkende kilometer. Dan wordt een col bereikt, bijna 2000 meter hoog in de mist en zien we plotseling een heel ander landschap. Toch sneeuw en niet zo’n beetje. <foto> Rotsen en ijs, vergezichten tussen de wolkenflarden, het meer van Geneve diep beneden. ‘Waar zijn de crampons? Waarom hebben we die in het appartement achtergelaten? Hadden ze niet gezegd ‘le conseil de crampons est pour l’instant maintenu’?
Maar geen punt voor Tom, kijk hoe soepel deze ervaren trailer afdaalt.
Niet iedereen ging zo snel, we waren elkaar tegen die tijd allang kwijt. Voetje voor voetje dan maar door de sneeuw. Weer omhoog, een traverse over een puinhelling, steil naar beneden, even wat kaas bijladen bij de checkpost, dan weer (uiteraard) steil omhoog.
Het is ondertussen wel duidelijk dat deze trail in de categorie ‘pittig’ thuishoort. Een zeer technische en glibberige afdaling volgt, hier en daar wat quasi-beveiligd met kettingen.
En dat is precies het terrein waarin Willemijn in haar element is. Sneller en sneller, steeds verder loopt ze op de mannen uit. Hoe ga je toch zo snel Willemijn? ‘Nou, ik liep gewoon heel lekker!’ Ondertussen komt het zonnetje door en moeten we omhoog ploeteren over kale pistes van een skigebied, ‘dit wil je toch niet’. Op en neer gaat het verder, tot we eindelijk over een Ardennen-achtig pad afdaalden naar het ondertussen aardig opgewarmde dal. Nog één laatste killer-hill, dan de laatste afdaling naar finish.
Willemijn eindigde knap na 9u01 als 10e vrouw, 5e in haar categorie. Sowieso was het de dag van de vrouwen, want Florien ging ook lekker op het 35 km parcours met 2440 hoogtemeters, haar verste, langste en hoogste afstand ooit. Met een big smile liep ze over de klippen, de prachtige uitzichten boven deden haar de zware beklimmingen meteen vergeten. Florien finishte in 6u19 als 23e vrouw, 8e in haar categorie! En nog fris na zo’n afstand, Kijk maar: Video Florien en Willemijn. Een minpuntje was dat de omroeper niet geboeid werd afgevoerd na zijn schunnige opmerkingen!
Tom kwam als 167e binnen in 9u38, 14e in zijn categorie. Marnix in 11:07 uur steady als altijd achter in het peloton als 246e binnen, 28e in zijn categorie. Met één geschaafde knie, dat wel, van een onnodige struikelpartij op zo ongeveer het enige vlakke stukje van de hele tocht.
Mark was toen ook al binnen in 10u54, 236e overall en 101e in zijn categorie. Dit was Mark’s eerste trailrun in de Alpen. Helaas, hij kon er niet zo van genieten. Met de bibbers in de benen liep hij langs de afgronden, zekerheid zoekend met zijn stokken, voor zijn gevoel uuuuren tijd verliezend (dat viel best mee trouwens). Een passerende Fransman probeerde hem op te beuren: ‘beter wat laat aankomen dan helemaal niet aankomen, courage!’ Na bijna 11 uur werd hij uitgeput opgevangen door zijn clubgenoten. Ga je nog een keer mee, Mark?
Om 4 uur was iedereen veilig binnen, en op die ene knie na niemand gevallen, niemand in een ravijn gestort. En het voorspelde onweer, kwam dat nog? Jazeker, om 5 uur barste het in alle hevigheid los:
En als zelfs Tom zegt ‘ik ben toch blij dat we met dit weer niet meer hoog in de bergen zitten’ is dat echt zo. Chapeau voor de organisatie, die een goede beslissing had genomen.