Van de voorzitter

“Tom, kun je een van de voorzitter schrijven met als thema ‘vallen’?”, werd me gevraagd door de redactie.

In eerste instantie dacht ik dat ze me in de maling zaten te nemen. Zoals bij velen bekend ben ik de ‘master of falling’, de ‘valler der vallers’, ik ‘ben ervan’en ik ‘zit er op’. Wedstrijdvallen zogezegd.

Mijn valhistorie is uitgebreid. Als klein kind ging ik al regelmatig op mijn plaat, met stepjes, fietsen of gewoon rennend. Ik liep continue met van die korsten op mijn knieën.

Ik ben toen sporten gaan doen waar je niet zo veel mee kunt vallen: tafeltennis, volleybal, badminton, softbal. Ok, je valt wel maar dat is dan meestal vanuit stilstand. Het hardlopen ben ik pas op mijn veertigste gaan doen. In de eerste jaren ging dat best goed. Ik viel niet zoveel. Echter, vanaf mijn vijftigste veranderde er iets. Regelmatig kwam ik in contact met de aarde. Zwaartekracht is a bitch. Ik wil een paar memorabele valpartijen noemen (en dit is slechts een greep uit mijn omvangrijke oeuvre…).

Tijdens een training van Kim in september (ik was net terug van een week kamp met een zooi pubers) ben ik ondanks een vermoeidheid gaan rennen. Op het heuveltje van Stijn Konijn (of was het Vosje Vos?) voelde ik al aankomen dat ik ging vallen. Het was een harde klap op mijn hoofd. Ik heb er een mooi souvenir aan overgehouden: sinds die val heb ik een piep in mijn hoofd (tinnitus) die niet meer weggaat. Als je goed luistert hoor je hem misschien ook. Tenminste, dat gevoel heb ik.

Een andere val was met een training van Arno, in het donker in de winter en koud en nat en bah. Ik ging een scherp bochtje om en stapte in een gat. Elleboog open, veel bloed en auw.

Ik heb een paar jaar met een geborduurde aardbei op mijn hardloopbroek gelopen na een suffe val bij de sporthal. Met dank aan Judith voor de aardbei.
Bij de trail in Salland struikelde ik over een takje. De loper achter me schrok, maar Marcel stelde hem gerust: “Ach, dit gebeurt nog drie keer hoor…” Fijn dat vertrouwen Marcel…

Er zijn nog veel meer valpartijen. Ook met mijn fiets. Ik zal ze je besparen. Het zijn er zoveel dat Martine eens bij me geïnformeerd heeft of ik al eens bij de valpoli ben geweest. Schijnt met leeftijd te maken te hebben. Zelf houd ik het nog steeds bij domme pech, in combinatie met niet opletten en soms vermoeidheid. Ik hoop in deze nieuwsbrief een boel info te krijgen over vallen en weer opstaan.

Heb een mooie zomer, vergeet je schoenen niet (met SOScoin natuurlijk, je zal maar eens vallen) en maak mooie foto’s met beker/shirt!

Tom